“Τα παιδιά σου… δεν είναι παιδιά σου”

Ποίημα αφιερωμένο στους γονείς?

 

 Kahlil Gibran

Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν, τόσο πιο γρήγορα θα γίνουμε καλύτεροι γονείς και αυτά καλύτεροι άνθρωποι για την κοινωνία, μα πάνω απ? όλα για το Θεό!

Η λαχτάρα του ανθρώπου για τη δημιουργία παιδιών είναι έμφυτη, όχι όμως για να γίνουν κτήμα του και συνεχιστές της πορείας του, αλλά γιατί τα παιδιά είναι εκπρόσωποι της Ζωής! Μπορεί να φέρουν βιολογικά στοιχεία των γονέων και προγόνων τους, όμως οι γονείς αποτελούν απλά το μέσον για να έρθουν στη ζωή αυτή.  Δεν δημιουργούνται από εμάς. Η ψυχή τους, το κύριο ζωοποιό στοιχείο δίνεται από το Θεό και σε Αυτόν ανήκει. Μα πώς μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να το διακρίνουν; Κοιτώντας μες τα μάτια τους βλέπεις την ουράνια ομορφιά, την ομορφιά του Θεού που μας έπλασε κατ? εικόνα και ομοίωσή Του! Κάθε ανάσα τους αναδύει την ουράνια ευωδία. Κάθε χτύπος της καρδιάς τους μας ωθεί στον ουρανό! Μπορούμε προσωρινά να δώσουμε μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί αυτή φωλιάζει στην αγκαλιά του Θεού!

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για τα παιδιά είναι να στεκόμαστε ένα βήμα πίσω τους, φροντίζοντάς τα, καθοδηγώντας τα, μα πρώτα από όλα να προσευχόμαστε για αυτά στο Θεό. Γιατί ουσιαστικά Αυτός τα φροντίζει, Αυτός τα καθοδηγεί, τα φωτίζει, τα χαριτώνει? όπως όλους μας άλλωστε!